بنای مسکونی الوند
1396
طراحی فاز یک، فاز دو، نظارت بر اجرا
 
زیربنا 1500 متر مربع
خیابان الوند، مرزداران، تهران
عکس: محسن آزاده
 

 

 

- فینالیست گروه مسکونی آپارتمانی جایزه معمار 97

 

 

بنای مسکونی الوند، خانه هایی جایگزین خانه قدیمی صاحبخانه در همین زمین است.

طبق تجربه زندگی کارفرما در خانه ای که فضاها بی واسطه به هم می رسیدند و از همه جا دید داشتند، اولین خواسته نظام فضایی ای متفاوت با خانه پیشین بود. طیفی از فضاهای خصوصی و عمومی طراحی کردیم که به هم دسترسی دارند ولی درجاهایی دیدشان به هم محدود شده است. مثلا آشپزخانه همزمان فضایی جدا از فضای مهمان است و از مهمان خانه دید مستقیم ندارد، اما به نشیمن به عنوان فضای مورد استفاده هر روزه و به غذاخوری که از لحاظ کاربردی مرتبط است، متصل است. نتیجه آن که فضاها در عین حال که حریم دیداری دارند، سیال اند.

 

   

 

”ذهن باغچه دارد آرام آرام از خاطرات سبز تهی می شود“

در بازه زمانی سی ساله ای زندگی بیشتر ساکنان تهران از خانه ها به آپارتمان ها منتقل شده است. در این تغییر سریع، بعضی کیفیت ها و فضاها جا ماندند و جایگزینی پیدا نکردند. در خانه ها، زندگی در ترکیبی از فضاهای باز و بسته جریان داشت. حیاط خانه فضای باز خصوصی ای بود که منظری سبز می ساخت و برای هر کدام از ما بستری برای فعالیت های گوناگون بود. این تجربه زیستی، ایده اصلی طراحی شد، تا امکان استفاده از فضاهای متنوع باز و بسته را در این بنا زنده کنیم. بر این اساس دو گونه خانه ی دیگر با حیاط های خصوصی به کارفرما پیشنهاد دادیم. در خانه های طبقه سوم و چهارم، حیاط در میان اتاق های خواب و نشیمن خصوصی قرار دارد؛ فضای نیم باز بستری برای فعالیت های متنوع است و برای فضاهای مجاورش نور و منظره ساخته است. در طبقه پنجم، حیاط به آسمان وصل شده و در بدو ورود در عمیق ترین نقطه نوری ساختمان، ساکنان و مهمانان را به نور و منظره دعوت می کند. در گرم ترین روز سال، هنگام عکاسی از بنا متوجه شدیم که حیاط ها جریان طبیعی جابه جایی هوای مطلوبی هم می سازند.

خانه ها از هر دو سو، تنها منظره ای از خانه های بلند و کوتاه و نامتجانس همسایه با فاصله ای نزدیک دارند. فکر کردیم حالا که حیاط های مفصلی در خانه هست، می شود بدون اشغال سطح زیادی از بنا، با تراس های کوچکی با جاگلی های بیرون زده از سطح نما، هم برای فضاهای داخلی و هم برای کوچه و همسایگان رو به رو منظره بسازیم.

عمق زمین نسبتا زیاد است. حیاط ها نور را به میانه خانه می کشانند، بدون آن که از نورگیرهای کم کیفیت طبق ضوابط روی کاغذ استفاده شده باشد.

 

 

       

 
”سادگی، پیچیده تر از پیچیدگی“

باورمان این است که رسیدن به سادگی کار چندان ساده ای نیست؛ باید همه پیچیدگی ها و حاشیه ها را بالا و پایین کنیم، پالایش کنیم و در نهایت انتخاب کنیم. تنوع مصالح و جزییات که کمتر باشد، اجزای دیگر فضا مثل تناسبات و نور و دید به همان اندازه دیده می شوند؛ فضا به عنوان کلیتی یکپارچه و ساده درک می شود و ساکنان متفاوت خانه ها، رنگ زندگی خودشان را به راحتی به خانه می آورند.

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 

” آرامش در حضور دیگران“

نما را جدا از ماهیت درونی ساختمان ندیدیم، در نتیجه پوسته بیرونی ساختمان در هر دو سو، بروز ظاهری فضاهای نیم باز سبز و تغییر الگوی خانه ها در طبقات است. جزییات ساده طراحی شدهاند تا بدون جلوه گری، کمی از آشفتگی چهره ی کوچه کاسته شود و به شهر احترام گذاشته شود.

فضای ورودی پیاده را جدا از ورودی سواره و کاملا شفاف طراحی کردیم و کمی از پیاده رو عقب نشینی کردیم، تا معبر پیاده را خودمان کمی گشوده کنیم و ارتباط دیداری با خیابان داشته باشیم و بنا را با جداره ی پیاده کوچه آشتی دهیم.

در همه ی فضاهای سبز و در مقیاس انسانی برخورد با بنا، از آجر که مصالح با تناسبات کوچک تری است استفاده شده، در عین حال رنگ و سبک چینش آجرها مطابق با روح کلی ساختمان است.